Fale magnetyczne i elektryczne obecne w przyrodzie mogą mieć istotny wpływ na człowieka. Ich korzystne lub szkodliwe oddziaływanie jest zależne od ich częstotliwości. Nauką, która podjęła ten temat jest radiestezja.
Radiestezja – co to jest?
Szacuje się, że początki radiestezji miały miejsce w Chinach już w 2200 roku p.n.e. Naukę tę praktykowali także egipscy kapłani, wykorzystując przy tym specjalne wahadła. Jednak sam termin „radiestezja” został wprowadzony dopiero w XX wieku przez francuskiego księdza Alexisa Bouly’ego, który to zyskał popularność w Europie, za sprawą poszukiwania źródeł wody, która była niezbędna do prawidłowego funkcjonowania fabryk.
Nazwa radiestezja wywodzi się z połączenia dwóch słów: radius, czyli promień oraz aisthesis – odczuwanie, co w wolnym tłumaczeniu oznacza odczuwanie promieni. Owa nauka zajmuje się właśnie badaniem promieniowania. Uważa się, że część ludzi posiada wrażliwość do odczuwania różnego rodzaju promieniowania. Ową zdolność nazywa się predyspozycjami radiestezyjnymi. Z tego względu, że cechy te nie są wyuczone, lecz wrodzone, nie każdy jest w stanie być radiestetą.
Radiestezja, choć kojarzy się głównie ze znajdowaniem źródeł wodnych, ma o wiele szersze zastosowanie. Wykorzystuje się ją m.in. w medycynie do diagnozowania chorób czy dostosowywania leków. Jednak często można spotkać się z oszustwami w tym aspekcie, dlatego większość lekarzy jest negatywnie nastawiona do osób, które stosują radiestezję w leczeniu. Ponadto znalazła ona zastosowanie także w archeologii, dzięki czemu łatwiej jest znaleźć tajemnicze znaleziska oraz w kryminalistyce w celu skuteczniejszego poszukiwania osób, które zaginęły. Nauka ta służy również do badania czakr oraz obciążenia duchowego.
Księżyc i jego wpływ na człowieka
Narzędzia używane w radiestezji
W radiestezji stosuje się biometry, wahadełka i różdżki. Wahadełka są wykorzystywane głównie w analizie psychometrycznej do badania czakr. Są one wykonane z kamieni takich jak kwarc, ametyst czy na przykład agat. Owe kamienie są zawieszone na łańcuszku, który pod wpływem promieniowania zostaje wprawiony w ruch.
Wyróżnia się różdżki jedno- i dwuramienne. Niegdyś używano różdżki drewniane, wykonane najczęściej z leszczyny, obecnie bardziej powszechne są te wykonane ze stali sprężystej czy tworzyw sztucznych. Drewno stopniowo odchodzi do lamusa ze względu na to, że nie nadaje się do długotrwałego użytkowania, przez co ekonomiczniejszym rozwiązaniem staje się wybór różdżek z innego materiału. Ponadto różdżka powinna posiadać odpowiednią sprężystość, odkształcanie się w sposób trwały nie jest tutaj wskazane.
Niestety, nawet najlepszy sprzęt nie pomoże, jeżeli radiesteta nie potrafi we właściwy sposób korzystać z oprzyrządowania. W przypadku różdżki należy znaleźć dla niej stan równowagi chwiejnej, dzięki czemu możliwe będzie odczucie reakcji różdżki na dany sygnał, który objawi się drżeniem mięśni. Najczęściej radiesteci, którzy dopiero zaczynają karierę w tej dziedzinie popełniają błąd w panowaniu nad różdżką. Prawidłowo po pojawieniu się sygnału, jej ruch należy tłumić zdecydowanym, ale delikatnym poruszeniem dłoni.
Zobacz dział Radiestezja na CzaryMary.pl – przyrządy i literatura