Geometria zazwyczaj nie kojarzy się z niczym magicznym. Wiązana jest raczej z częstą niechęcią do matematyki, pojawiającą się choćby podczas rozwiązywania szkolnych zdań. Istnieją jednak poglądy, w których geometria przedstawiana jest jako nauka święta, w całości, lub w pewnym wymiarze, takim, który w tradycyjnych szkołach nie jest przedstawiany. Niemniej jest to sfera wiedzy na tyle interesująca, że istnieją podstawy, by sądzić, że fascynował się nią sam Leonardo da Vinci, rozważając takie pojęcia jak: święta geometria, złoty podział czy boska proporcja. Co oznaczają te terminy? Poniżej znajduje się wprowadzenie, które chociaż w części rozwiewa enigmatyczność tych zagadnień, którymi fascynowały się najwybitniejsze umysły.
Święta geometria – co oznacza to pojęcie?
W ramach szeroko pojętej ezoteryki istnieją pojęcia mniej i bardziej istotne. Niektóre z pojęć czy praktyk pozwalają zrozumieć bądź wyćwiczyć tylko wycinek ludzkiej duchowości, inne są kluczem do sfery duchowej jako takiej. Tak właśnie można w uproszczony sposób opisać świętą geometrię – jako klucz do poznania wszechświata, wielowymiarowo i kompleksowo. To język opisujący całokształt istnienia w całej rozciągłości, pozwalający zgłębić przeszłość wszechświata (w tym pochodzenie ludzi i innych organizmów), stan ich ciał i dusz na dany moment (wskazując na to, jaka jest istota człowieka i co robić, by ja najlepiej ją rozwinąć), a także zajrzeć w przyszłość, która w umyśle boga również nacechowana jest matematyczną precyzją. By zrozumieć pochodzenie tego typu tez, wystarczy przyjrzeć się temu, jak powszechnie obecność geometrii można spostrzec w widzianym na co dzień świecie – spojrzeć na geometryczne kształty płatków śniegu, kwiatów, wzory dostrzegalne w kryształach czy prawach poruszania się gwiazd. Święta geometria zawiera w sobie wzór, który dokładnie rozumiany jest tylko przez boskość, objawiający się jednak w świecie na różne sposoby i mogący być w jakiś sposób pojętym właśnie przez osoby zajmujące się tym zagadnieniem.
Święta geometria – pochodzenie pojęcia
Święta geometria to źródło wiedzy, którego początki sięgają starożytności. Wiedzę tego rodzaju zgłębiał nie tylko Leonardo da Vinci (przynajmniej hipotetycznie, chociaż rysunki w jego szkicownikach są dość wymowne), wiadomości o takim charakterze szukali także (w tym wypadku już jawie. otwarcie), Grecy, zgłębiający wraz z filozofią mistykę i praktyki ezoteryczne. Podczas praktykowanej przez nich działalności (widocznej zwłaszcza wśród zwolenników Pitagorasa i Platona) mającej zjednoczyć sztukę i naukę, doszli oni do wniosku, że to co artystyczne oraz to co naukowe łączą pewne zasady harmonii. Wyrażali przekonanie, że nawet w najmniejszej części wszechświata zawarty jest wzór, który determinuje funkcjonowanie kosmosu jako całości, a mikrokosmos odzwierciedla makrokosmos, będąc tylko zmniejszonym modelem świata widzianego w większej perspektywie. Świat cechuje boska symetria. W związku z tym zarówno artysta, jak i naukowiec kieruje się tymi samymi prawami (świadomie, bądź nie), lub je właśnie próbuje odwzorować. Przejawy świętości są różne, jednak wzór na nią (źródło) jest jedno. Święta geometria jest więc – co warto podkreślić – pojęciem pojemnym i uniwersalnym.
Złoty podział, boska proporcja – święta geometria w praktyce
Przykładem matematycznych zależności we wszechświecie, których doszukiwano się już w starożytności jest złoty podział/boska proporcjonalność. To doskonałe (boskie i matematyczne) wyrażenie proporcjonalności, którą, jako taką obserwujemy na co dzień, w przyrodzie, ludzkich ciałach, czy sztuce. Definicja matematyczna złotego podziału brzmi następująco: „podział odcinka na dwie części tak, by stosunek długości dłuższej z nich do krótszej był taki sam jak całego odcinka do części dłuższej”. Przedstawiany graficznie i dwuwymiarowo, może być zilustrowany jako spirala definiowana przez serię kwadratów i łuków. A ten graficzny symbol odnajdujemy już w świecie, choćby w ilustracjach przedstawiających DNA, czy kształtach muszli. To uświęcone pojęcie, dawnej łączące naukę i sztukę (z zastosowaniem tej zasady stawiano na przykład budowle), do tej pory jest tym, co łączy na przestrzeni czasu prace artystów z perspektywy dziejów. Z poczuciem kryjącej się za tym pojęciem świętości, bądź nie, złoty podział wykorzystywali Grecy, artyści renesansowi, jak i – wykorzystują wciąż ci twórcy, którzy działają współcześnie. To ponownie pokazuje, jak uniwersalna jest święta geometria, bo ma zastosowanie w pracach tych, którzy nie są nawet tej świętości świadomi.
Warto więc poświęcić trochę (lub bardzo dużo) czasu, na zgłębianie teorii świętej geometrii, ale także dostrzeżenie jej przejawów. To jedna z niewielu (jeśli nie jedyna) sfera wiedzy ezoterycznej, którą można zgłębiać tak naocznie i namacalnie, jak i na najgłębszym intelektualnym oraz duchowym poziomie.