European Bioinformatics Institute chwali się osiągnięciami związanymi z możliwością zapisu danych w DNA.
Naukowcom udało się zapisać sonety szekspira w formacie ASCII, przemówienie Martina Luthera Kinga „I have a Dream” w formacie mp3 i kolorowe zdjęcie w formacie JPEG w DNA, co więcej udało im się zwiększyć gęstość zapisu do 2,2 petabajta ( jeden petabajt to 1000 terabajtów a jeden terabajt to 1024 gigabajtów) na jeden gram DNA!
Ogrom danych na tak małą powierzchnię robi wrażenie, przypomina to niektóre z filmów science fiction gdzie ludzie potrafili przenosić petabajty informacji na zamówienie.
Ale jak to zrobili?
Wbrew pozorom nie jest to takie trudne. Pierwszym krokiem było przetworzenie informacji do systemu zero-jedynkowego po czym zostały przepisane do czterech różnych nukleotydów z których składa się DNA czyli A,G,C,T. Taki sposób przetwarzania danych zmusił naukowców do zbudowania długich łańcuchów DNA, które zostały podzielone i otagowane względem różnych danych.Dzięki otagowaniu tych części DNA, informacje mogły później zostać wyselekcjonowane według właściwej kolejności a do tego oprogramowanie które pilnowało cały przebieg procesu zadbało o nie wystąpienie powtórzeń w rodzajach nukleotydów np. AA czy GG co zapewniło 100 procentową dokładność.
Według naukowców dane na takich nośnikach można przechowywać do 5,000 lat bez utraty danych, lecz przy odpowiednich modyfikacjach można skrócić ten czas co spowoduje bardziej ekonomiczne użycie.
Póki co taki sposób przechowywania danych jest bardzo drogi bowiem przechowanie w DNA 1mb danych kosztuje około 12 400 USD a odczyt za każdym razem zwiększa się o 220 USD, jednak jak mówią naukowcy, taki stan rzeczy jest tymczasowy i z pewnością się to zmieni w krótkim czasie.Według nich z biologicznych nośników będziemy korzystać już za 10 lat, ciekawe jest tylko czy wtedy człowiek sam w sobie będzie mógł być takim nośnikiem czy będzie oddzielny „biologiczny” pendrive.
