W dzisiejszym świecie można spotkać rozmaite ruchy religijne czy pseudoreligijne, inspirowane myślą Wschodu i Zachodu (najczęściej traktowaną dosyć selektywnie). Skąd taka popularność owych ruchów? Trudno udzielić jednoznacznej odpowiedzi. Niektórzy filozofowie czy religioznawcy przypisują ją zagubieniu współczesnego człowieka, jego niepewności jutra oraz pragnieniu przynależności. Nie umiejąc zaspokoić takiego pragnienia w konwencjonalnych wspólnotach religijnych, ucieka on czasami w świat wspólnot bardziej tajemniczych, „egzotycznych”. Jedną z nich jest z pewnością wicca.
Współczesne czarownictwo
Ruch religijny ochrzczony mianem wicca powołał do istnienia brytyjski okultysta Gerald G. Gardner w latach 50. XX wieku. Opublikował on wówczas pracę poświęconą współczesnym czarownicom, wyznającym tę samą wiarę, za którą kilka stuleci wcześniej kobiety płonęły na stosach. Gardner nie poprzestał zresztą na działalności pisarskiej. Po publikacji książki sam założył niewielką grupę wyznawców. Posiadała ona hierarchiczną strukturę oraz rytuały oparte na średniowiecznych zaklęciach. Ten pierwszy, sekretny nurt wicca zastąpiła następnie kolejna odmiana neopogaństwa, nazywana eklektycznym.
Jak zostało już zasygnalizowane wyżej, istotą religii wicca są rytuały, inicjacje i misteryjny kult Bogini Magii oraz Boga Śmierci i Odrodzenia. Ściślej mówiąc, owe kluczowe elementy stanowiły fundament Gardnera – potem, przenosząc się z Wielkiej Brytanii do Stanów Zjednoczonych, straciły sporo ze swojego pierwotnego rysu. Amerykanie poznali wicca wyłącznie z książek, nie mieli żadnego kontaktu z okultystami brytyjskimi. Zaczęli zatem praktykować na swój własny sposób, w samotności. Tak właśnie doszło do powstania Samotnej Ścieżki – najbardziej popularnego obecnie nurtu religii wicca.
Drogi i bezdroża Samotnej Ścieżki
Samotna Ścieżka kładzie nacisk na indywidualną praktykę duchową. Na jej dzisiejszy kształt wpłynęło zainteresowanie ekologią, psychologią głębi, praeuropejskimi religiami płodności, ale także czakrami czy amuletami zaczerpniętymi z New Age. Do rozwoju amerykańskiej formy tego nurtu przyczynił się również feminizm, choć wyznawcy zapewniają, że uprawiana przez nich praktyka dostępna jest dla wszystkich – i dla kobiet, i dla mężczyzn. Wicca nastawia się bowiem na czczenie i pielęgnowanie obu pierwiastków: męskiego i kobiecego.
Wicca a satanizm i magia
Wyznawcy tej religii zapewniają, że nic nie łączy ich z satanistami – to dwa odrębne nurty doświadczenia religijnego, mylone przez tych, którzy tak naprawdę nigdy nie mieli do czynienia z żadnym z nich. Główna różnica polega na tym, że wiccanie czczą bogów, zaś sataniści siebie.
Prawomocne jest natomiast łączenie wicca z magią. Wyznawcy tej religii nie określają jednak koloru działań magicznych – nie jest to ani magia czarna, ani biała. Nie stanowi ona także trzonu całego nurtu; za taki należy uznać głębokie, transowe doświadczenie spotkania z naturą i bogami. Magia stanowi zaledwie środek do tego celu, wykorzystywany umiarkowanie i z rozwagą.